Wiewiórka burunduk (Tamias sibiricus), znana również jako burunduk syberyjski, to niewielki gryzoń z rodziny wiewiórkowatych, który coraz częściej pojawia się w domach miłośników egzotycznych zwierząt. Jej atrakcyjny wygląd, żywe usposobienie i ciekawe zachowania sprawiają, że hodowla tego gatunku staje się coraz bardziej popularna. W niniejszym artykule przeanalizujemy, czy trzymanie burunduka w warunkach domowych jest możliwe, legalne oraz etyczne, a także jakie wymagania musi spełnić właściciel, aby zapewnić zwierzęciu dobrostan.
Charakterystyka gatunku Tamias sibiricus
Wiewiórka burunduk to niewielki ssak o długości ciała dochodzącej do 15 cm (bez ogona) i charakterystycznym pręgowanym umaszczeniu. W środowisku naturalnym zamieszkuje lasy iglaste i mieszane Syberii, Chin, Korei i części Mongolii. Jest gatunkiem dziennym, prowadzącym naziemno-nadrzewny tryb życia. Żywi się nasionami, owocami, owadami i drobnymi bezkręgowcami.
Burunduk jest zwierzęciem terytorialnym, o silnie rozwiniętym instynkcie eksploracyjnym. Potrzebuje dużej przestrzeni oraz licznych bodźców środowiskowych. W naturze zapada w sen zimowy, choć w warunkach domowych nie zawsze przejawia to zachowanie. Jego średnia długość życia w niewoli wynosi od 6 do 10 lat.
Czy burunduk nadaje się do hodowli domowej?
Burunduki nie są typowymi zwierzętami domowymi, jak psy czy koty. Ich dzikie instynkty oraz potrzeba niezależności sprawiają, że wymagają specyficznego podejścia hodowlanego. Hodowla burunduka w domu jest możliwa, ale wymaga od właściciela dużej wiedzy, zaangażowania i przygotowania środowiska zbliżonego do naturalnego.
Zwierzęta te nie są łatwe do oswojenia – choć potrafią rozpoznawać opiekuna i tolerować jego obecność, rzadko stają się w pełni udomowione. Dotyk lub nadmierna interakcja mogą być dla nich stresujące. Warto więc traktować je bardziej jako zwierzę do obserwacji niż do pieszczot.
Wymagania hodowlane burunduka w domu
Klatka i przestrzeń życiowa
Burunduk potrzebuje przestronnej i wielopoziomowej klatki o minimalnych wymiarach 100 x 50 x 100 cm, najlepiej z pionowym układem. Idealna będzie klatka dla fretek lub papug, wyposażona w liczne gałęzie, platformy, tunele, koło do biegania (o średnicy minimum 28 cm) i schronienia. Dobrym rozwiązaniem jest woliera wewnętrzna, pozwalająca na większą swobodę ruchów.
Zwierzę powinno mieć również dostęp do wybiegu poza klatką – najlepiej w specjalnie zabezpieczonym pomieszczeniu, wolnym od przewodów, otworów wentylacyjnych i innych niebezpieczeństw.
Temperatura i oświetlenie
Optymalna temperatura otoczenia dla burunduka to 18–24°C. W okresie zimowym należy kontrolować jego zachowanie – jeśli planuje hibernację, trzeba mu zapewnić chłodniejsze, ciche i ciemne miejsce oraz ograniczyć bodźce zewnętrzne. W przeciwnym razie może dojść do zaburzeń cyklu biologicznego.
Dieta
Burunduk jest wszystkożerny, ale jego dieta powinna być dobrze zbilansowana. Podstawą są nasiona i orzechy (w umiarkowanych ilościach), uzupełniane o warzywa (np. marchew, brokuły, cukinia), owoce (jabłka, gruszki, borówki), larwy mącznika, a także gotowe mieszanki dla wiewiórek dostępne w sklepach zoologicznych. Konieczny jest dostęp do świeżej wody pitnej, najlepiej w poidełku kulkowym.
Legalność i etyka hodowli
W Polsce burunduk nie jest objęty zakazem hodowli, a jego posiadanie nie wymaga specjalnych zezwoleń. Niemniej jednak, przed zakupem warto upewnić się, że zwierzę pochodzi z legalnej i etycznej hodowli. Unikajmy handlarzy oferujących dzikie osobniki odłowione z natury – taka praktyka jest nie tylko nielegalna, ale i szkodliwa dla gatunku oraz populacji naturalnych.
Etyczne aspekty hodowli burunduka powinny skłonić potencjalnego właściciela do głębokiej refleksji. Czy jesteśmy w stanie zapewnić zwierzęciu warunki zbliżone do naturalnych? Czy nasze zainteresowanie nie wynika jedynie z chwilowego kaprysu? Odpowiedzialność za życie dzikiego zwierzęcia wymaga konsekwencji i szacunku dla jego potrzeb.
Potencjalne trudności w hodowli burunduka
Choć burunduki mogą wydawać się urocze, ich hodowla wiąże się z licznymi wyzwaniami:
-
Samotność: to zwierzęta terytorialne, które nie tolerują obecności innych burunduków w dorosłości. Trzymanie kilku osobników razem często prowadzi do agresji.
-
Hałas i aktywność: burunduki są bardzo ruchliwe i aktywne w ciągu dnia. Potrafią głośno ostrzegać głosem, drapać po klatce i niszczyć wyposażenie.
-
Trudności w leczeniu: niewielka dostępność weterynarzy egzotycznych w Polsce sprawia, że leczenie burunduka może być utrudnione i kosztowne.
-
Długi czas oswajania: proces przyzwyczajania zwierzęcia do obecności człowieka wymaga cierpliwości, systematyczności i delikatności.
Czy warto trzymać burunduka w domu?
Hodowla wiewiórki burunduk w warunkach domowych jest możliwa, ale wymaga spełnienia rygorystycznych wymagań środowiskowych i behawioralnych. To zwierzę dla doświadczonych miłośników egzotyki, którzy są gotowi poświęcić czas na naukę i dostosowanie warunków do potrzeb gatunku. Burunduk nie jest pupilem do przytulania – to dziki gryzoń, który najlepiej czuje się w środowisku pełnym bodźców i wolności.
Zanim zdecydujesz się na jego hodowlę, rozważ, czy jesteś w stanie stworzyć mu bezpieczne, stymulujące i etyczne warunki życia. Jeśli odpowiedź brzmi tak – burunduk może stać się fascynującym towarzyszem, którego obserwacja przyniesie Ci wiele radości i satysfakcji.
