Kormoran to średniej wielkości ptak wodny, który wyróżnia się ciemnym, często czarnym upierzeniem oraz charakterystyczną sylwetką. Należy do rodziny kormoranowatych (Phalacrocoracidae), a jego łacińska nazwa to Phalacrocorax carbo. Dorosły osobnik osiąga długość ciała od 80 do 100 cm, a rozpiętość skrzydeł może dochodzić nawet do 160 cm. Jest to ptak o smukłej budowie, z długą szyją, silnym dziobem zakończonym haczykowatym końcem oraz błoniastymi stopami przystosowanymi do pływania.
Upierzenie kormorana jest zazwyczaj czarne z zielonkawym lub niebieskawym metalicznym połyskiem. W okresie godowym u niektórych osobników pojawia się charakterystyczna biała plama na udach oraz białe pióra na głowie i szyi. Młode kormorany mają jaśniejsze, brązowawe pióra na brzuchu i piersi, co odróżnia je od dorosłych.
Co ciekawe, pomimo wodnego trybu życia, kormoran nie posiada wodoodpornych piór. To oznacza, że po nurkowaniu jego upierzenie nasiąka wodą, przez co ptak musi często suszyć skrzydła, siedząc w charakterystycznej pozycji z rozłożonymi kończynami. Ten gest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów związanych z kormoranem.
Jaki ptak jest podobny do kormorana?
Jaki inny ptak wygląda jak kormoran? Najczęściej porównywanym do niego gatunkiem jest perkoz, zwłaszcza perkoz dwuczuby. Choć różnią się taksonomicznie, perkozy mają podobne środowisko życia, smukłą sylwetkę i potrafią nurkować pod wodą. Inne ptaki przypominające kormorana to głuptaki, które również mają wydłużone ciało, ciemne upierzenie i długi dziób.
Nieco mniej znanym, ale podobnym z wyglądu ptakiem jest nurogęś, która również żyje nad wodami i ma wydłużoną sylwetkę. Jednak różni się charakterystycznym czerwonym dziobem i białym brzuchem. Dodatkowo wśród podobnych ptaków można wymienić czaple siwe, które choć jaśniejsze i bardziej smukłe, bywają mylone z kormoranami z daleka ze względu na sposób poruszania się i rozmiar.
Jaka jest różnica między kormoranem a kormoranem czarnym?
W rzeczywistości kormoran czarny to potoczna nazwa najczęściej występującego w Europie gatunku – kormorana zwyczajnego (Phalacrocorax carbo). W Polsce i większości krajów europejskich, gdy mówimy „kormoran”, mamy zazwyczaj na myśli właśnie kormorana czarnego.
Warto jednak wiedzieć, że istnieje również kormoran mały (Microcarbo pygmaeus), który również bywa określany jako „czarny”, choć jest znacznie mniejszy od kormorana zwyczajnego. Różnice między nimi obejmują rozmiar, kształt dzioba oraz szczegóły upierzenia – kormoran mały jest smuklejszy i lżejszy, a jego pióra mają mniej intensywny połysk.
Dlatego też „kormoran czarny” to raczej nazwa potoczna niż naukowa, stosowana do podkreślenia koloru upierzenia ptaka. Jeśli spotykamy się z tą nazwą, zwykle odnosi się ona do kormorana zwyczajnego – najbardziej rozpowszechnionego gatunku w Polsce.
Czy kormoran żyje w Polsce?
Tak, kormoran zwyczajny jest ptakiem szeroko rozpowszechnionym na terenie Polski. Występuje nad jeziorami, rzekami, zbiornikami retencyjnymi, stawami rybnymi i wybrzeżami morskimi. Jego populacja w Polsce znacznie wzrosła w ostatnich dekadach, co wywołało liczne kontrowersje, szczególnie wśród rybaków i właścicieli stawów hodowlanych.
Obecnie kormorany gniazdują w Polsce w dużych koloniach, często liczących setki, a nawet tysiące osobników. Ich gniazda zakładane są na drzewach, wyspach, a nawet na ziemi – w zależności od warunków środowiskowych. Ptaki te są objęte częściową ochroną gatunkową, co oznacza, że ich odstrzał jest możliwy tylko w ściśle określonych sytuacjach i za zgodą odpowiednich instytucji.
Czy kormorany żyją nad Bałtykiem?
Tak, kormorany bardzo dobrze czują się również nad polskim wybrzeżem Bałtyku. Spotkać je można w portach, zatokach, na klifach i skalistych wybrzeżach, gdzie znajdują doskonałe warunki do żerowania i odpoczynku. Ptaki te często przesiadują na falochronach, wrakach statków czy latarniach morskich.
Bałtyk, jako bogate w ryby środowisko, stanowi dla kormoranów idealne źródło pożywienia. W wielu miejscach, szczególnie w okolicach Zalewu Wiślanego i Zatoki Gdańskiej, obserwuje się ich liczne skupiska. Kormorany nadmorskie potrafią nurkować nawet na głębokość kilkunastu metrów, by schwytać zdobycz.
Czy kormorany atakują ludzi?
Kormorany są ptakami dzikimi, ale nieagresywnymi wobec ludzi. Nie atakują ludzi, a w kontaktach z człowiekiem najczęściej starają się unikać bezpośredniej konfrontacji. Są płochliwe i w razie zbliżenia człowieka odlatują lub odpływają. Atak kormorana na człowieka to sytuacja niemal niespotykana i mogłaby się wydarzyć jedynie w przypadku bezpośredniego zagrożenia ptaka, np. podczas próby złapania go ręką.
Jednak warto pamiętać, że kormorany mogą być źródłem konfliktu ekonomicznego, zwłaszcza z właścicielami hodowli ryb. Z tego względu budzą kontrowersje, ale nie ze względu na zachowanie agresywne, lecz raczej na straty w zasobach ryb.
Czy można strzelać do kormoranów?
Zgodnie z polskim prawem, kormorany są objęte ochroną gatunkową, co oznacza, że nie można ich swobodnie odstrzeliwać. Jednak ze względu na znaczne szkody, jakie potrafią wyrządzać w gospodarce rybackiej, dopuszczalne są wyjątki na podstawie zezwoleń wydawanych przez Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska (GDOŚ) lub Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska (RDOŚ).
Odstrzał kormoranów może być dopuszczony w określonych porach roku i na wyznaczonych terenach, szczególnie tam, gdzie ich liczebność przekracza możliwości środowiska i zagraża lokalnej faunie. W ostatnich latach trwają intensywne dyskusje na temat potrzeby ograniczenia populacji kormoranów w Polsce, jednak wszelkie działania muszą być zgodne z przepisami o ochronie przyrody.
Kormoran to ptak wyjątkowy – o charakterystycznym wyglądzie, fascynujących nawykach i szerokim zasięgu występowania. Choć jego czarne upierzenie i smukła sylwetka czynią go łatwym do rozpoznania, często mylony jest z innymi ptakami wodnymi. Pytanie „Jaki inny ptak wygląda jak kormoran?” nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale perkozy i nurogęsi są najbliżej pod względem sylwetki i trybu życia.
Obecność kormoranów w Polsce – zarówno na śródlądziu, jak i nad Bałtykiem – świadczy o ich zdolnościach adaptacyjnych i skutecznym wykorzystaniu zasobów wodnych. Mimo kontrowersji, jakie budzą wśród rybaków, stanowią nieodłączny element polskiego krajobrazu ornitologicznego i zasługują na zrozumienie oraz odpowiedzialne podejście w zarządzaniu ich populacją.
